Jarmuż

Jarmuż zbiera się jesienią i zimą – nawet do wiosny zanim wypuści pędy kwiatowe. W uprawie amatorskiej liście odcina się stopniowo, a w towarowej najczęściej jednorazowo. Nie należy zbierać mokrych liści, bo szybko żółkną. Plon wynosi 500–700 q/ha, a w chłodni w 0°C i wilgotności 90–95% jarmuż można przechowywać do 4 tygodni.

Jarmuż występuje w odmianach niskich, średnich i wysokich różniących się kędzierzawością liści i tempem wzrostu. Można go siać bezpośrednio do gruntu lub sadzić z rozsady. W zależności od celu uprawy stosuje się różne rozstawy i ilość nasion. Gęsty siew daje delikatne łodygi łatwiejsze do przetwórstwa.

Jarmuż ma duże wymagania pokarmowe, dlatego najlepiej rośnie po oborniku lub nawożeniu mineralnym. Potrzebuje głównie azotu, potasu i fosforu. Warto unikać siewu po innych kapustnych. Przed sadzeniem stosuje się głęboką orkę a przy uprawie po ziemniakach wystarczy kultywator i brona. Dobrze nawożony daje wysoki plon.

Jarmuż najlepiej wysiewać od końca maja do połowy lipca w zależności od terminu planowanego zbioru. Rozsadę sadzi się, gdy osiągnie 10–15 cm. Młode rośliny jarmużu sadzi się w odpowiednich odstępach by uzyskać dobry plon i ułatwić pielęgnację. Wymagane są odchwaszczanie i nawożenie pogłówne. Można też siać jarmuż wprost do gruntu.

Jarmuż 🥬 to warzywo odporne na zimno – dobrze rośnie jesienią i znosi przymrozki, a nawet lekki mróz ❄️. Najlepiej czuje się w wilgotnej, piaszczysto-gliniastej glebie o pH 6,5–7,0. Dzięki silnym korzeniom wytrzymuje krótkie susze. Po przemarznięciu jego liście stają się delikatniejsze i smaczniejsze, dlatego zbiera się go dopiero po pierwszych mrozach.

Jarmuż 🥬 to jedno z najzdrowszych warzyw – zawiera dużo wapnia, żelaza, białka i witamin, zwłaszcza po pierwszych przymrozkach. Ma więcej witaminy C niż większość warzyw i sporo karotenów. Można go jeść na surowo, gotować jak szpinak albo suszyć. W kuchni i gospodarce wraca do łask – choć kiedyś był niedoceniany, dziś znów jest modny 🌱

Jarmuż to stara roślina kapustna, znana już w starożytności i uprawiana w Polsce od XIV wieku. Ma silny system korzeniowy i kędzierzawe liście w różnych odcieniach zieleni. Różne odmiany różnią się wysokością i wyglądem liści. Roślina dobrze znosi mróz, a jej liście można zbierać w różnych fazach wzrostu. To warzywo o dużej wartości użytkowej i botanicznej.